Sa Digital Arena, Nakalimutan Ko Sarili

Naniniwala akong ang panalo ay kaligayahan—hanggang isang gabi, nagmumula ako nang tahimik, hinahanga ang mga tao na nagtatalik sa digital na擂台. Lumilipad ang mga ilaw. Lumiliko ang mga numero. Walang sumisigaw na “jackpot!“—pero narinig ko ang isang tahimik: ang aking sariling hinga.

Ang Unang Talo Ay Hindi Tungkol Sa Mga Odds

Nagsimula ako ng R\(5 sa pula. Pagkatapos R\)2. Tapos R\(1. Bawat beses, hinahanga ko—hindi para sa kikitin—kundi para makita kung paano tumitibok ang aking dibdib bago matapos ang spin. Ang ritmo ay hindi bilis—itong katahimikan.</p> <h2>Ang Aking Budget ay Isang Salamin</h2> <p>Tinakda ko ang limit: higit pa sa R\)70 isang linggo. Hindi dahil takot ako mawala—kundi dahil takot akong kalimutin sino ako nang maglitaw ang screen. Ang ginto ay hindi nasa kikitin—itong nasa haba ng tahimik pagkatapos buksan ang app.

Ang Ritual ng Katahimikan

Hindi ito paglalaro. Ito ay ritual. Bawat gabi, nang lumabo ang ilaw at naglalayo ang mga tao sa kanilang upuan—Ibinuksan ko ‘di para manalo—kundi para alalahanin na may ligaya sa maliit na sandali: isang tahimik na hinga, isang mahinhing na talo, isang walang laman upuan sakin.

Hindi Kailangan ng Estratehiya

Kailangan mo lang ng katahimikan. Ang algoritmo ay hindi kilala ka. Ang odds ay hindi nakakausap. Ang ritmo ng tambol ay hindi nagmamali. Pero ang katahimikan? Ang katahimikan ay alaalahan ka—at kung pinakikinggan mo sapat—isasama mo muli ang iyong pangalan.