Lumalaban sa Digital: Isang Gabi ng Mga Crack, Code, at Tahimik na Pagbagsak

Nakaupo ako nang tahimik noong 2:17 a.m., may mga headphone na nakapaloob tulad ng proteksyon.

Ang screen ay nagpapalabas ng gintong liwanag—mga manok na lumilipad sa gitna ng isang matandang digmaan. Isang ritwal. Isang laro. Isang pagtatapat.

Hindi ito tungkol sa panalo. Hindi talaga.

Tungkol ito sa pakiramdam na nakikita ka.

Sa bawat laban na nawala ko—sa bawat pagkakasira ng aking manok—nakaramdam ako ng isang pagbabago sa loob ko. Hindi galit. Hindi frustrasyon. Kundi pang-unawa.

Ito ang paraan kung paano humaharap ang kapighatian kapag pinigilan mo na ang sarili mong usapan.

Pumunta ako para iwasan. Nakatirapa para makita ang katotohanan.

Ang Myth Na Nagtitiis Sa Akin

Tinawag ito Duel of Olympus. Ang tema? Mga dios-dios na magkasalungat dahil sa kamatayan at apoy. The disenyo? Mga pelikula-labanan labas mula sa mga siko’t tuktok, mga natuyong tabletas na bumabasa ng mga batas na nawala, sa isang ritmo na parang hinihiling, hindi laro lang.

Ngunit… Hindi ako nanalo dahil gusto ko mag-panalo. Pumunta ako upang muli akong mabuhay—for the first time all week, sa mundo kung saan maaari akong maging hero niyaon mismo ang iba.

May kapangyarihan ang kuwento kahit hindi ito sumisiguro bilang totoo—ngunit nagbibigay pa rin ito espasyo para sa totoo sa loob natin. Noong gabing iyon, hindi nanalo ang aking avatar. Ang laro ay hindi ibinigay ang anumang reward o leaderboard o karangalan. Ngunit ibinigay nito ang pahintulot—to sit quietly with my grief, to let it breathe without shame or solution.