Nakita ko ang totoo—hindi sa panalo, kundi sa katahimikan. Laki ako sa mga maliit na kalye ng Chicago at sa mga screen na puno ng digital na ritwal; natutunan ko na ang tala ay hindi mapapaku—kundi maranasan. Ang tunay na jackpot? Ang paghinga.

Nakita ko na ang paglalaro ay hindi tungkol sa tama, kundi sa pagiging buhay sa gitna ng gabi. Bawat taya ay isang pananal—hindi pag-asa, kundi pakikinig sa sarili.

Isang personal na pagninilay ng isang manunulat na naghahanap ng kahulugan sa mga gabi sa digital na mundo. Alamin kung bakit ang paglalaro ay hindi lamang palabas, kundi isang mirror ng loob.

Isang malalim na pagsusuri kung paano ang paglalaro ng gabi ay naging lugar ng katotohanan, hindi lamang para sa kaligayahan kundi para sa pag-iral ng sarili. Tumingin ka ba sa screen at nakita mo ang iyong sarili?